1) Postanowienie Sadu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 26.02.2021 r., XXII GWzt 65/19 (nieprawomocne).

Hasła
Zobowiązanie do udzielenia informacji z art. 2861 ust. 1 p.w.p. Zakres podmiotowy obowiązku. Bezpośredni naruszyciel a osoba trzecia.

Teza
Niezależnie od tego czy mamy do czynienia z art. 2861 p.w.p., czy z nowymi postępowaniami wszczynanymi od 1 lipca 2020 r. – na wykładnię przepisów powinna wpływać harmonizująco treść dyrektywy 2004/48/WE. Oznacza to, że właśnie w kontekście art. 8 dyrektywy 2004/48/WE zwrot „naruszyciel” powinien mieć szerokie znaczenie i obejmować zarówno osobę trzecią jak i bezpośredniego naruszyciela.

2) Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 27.08.2020 r., XXII GWo 40/20 (prawomocne).

Hasła
Zobowiązanie do udzielenia informacji z art. 286¹ ust. 1 p.w.p. Jednorazowość naruszenia.

Teza
Przepis art. 286² ust. 1 Prawa własności przemysłowej nie wymaga wykazania naruszenia przez określony, dłuższy czas. Sprawca naruszenia prawa wyłącznego powinien liczyć się z tym, że nawet jednorazowy fakt naruszenia może stanowić podstawę dla uzasadnionego wniosku podmiotu praw wyłącznych o zobowiązanie do udzielenia informacji.

1) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 29.04.2021 r., XXII GW 1/21 (prawomocny).

Hasła
Udzielenie informacji o wysokości opłat na podstawie art. 20 ustawy z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Teza
W przypadku, gdy ustawodawstwo krajowe zezwala na korzystanie z utworu na polu eksploatacji zwielokrotnianie (przy czym zwielokrotnianie dokonywane jest na papierze) lub zezwala na zwielokrotnianie na dowolnym nośniku przez osobę fizyczną dla jej użytku osobistego – dyrektywa wymaga, aby podmiotom praw autorskich została zapewniona tzw. godziwa rekompensata. Wskazać przy tym należy, że obie kategorie wyjątków dopuszczających zwielokrotnianie wskazane w art. 5 ust. 2 pod lit. a) i b) dyrektywy 2001/29 mają charakter rozłączny (…). Fakt dokonywania sprzedaży urządzeń reprograficznych na rzecz osób prawnych nie oznacza, że urządzenia te nie będą wykorzystywane w celach zwielokrotniania utworów w ramach wyjątków ustawowych określonych w art. 27 ust. 1, art. 28 ust. 1, czy art. 31 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (a zatem objętych art. 5 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2001/29).

2) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 29.04.2021 r., XXII GW 120/21 (nieprawomocny).

Hasła
Odstąpienie od umowy na podstawie art. 55 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych z powodu wady prawnej utworu zbiorowego. Zasada nemo plus iuris in allium transferre potest, quam ipse habet.

Teza
1. Wada serwisu internetowego jako utworu zbiorowego polega na obecności w serwisie utworów, do korzystania z których powódka nie ma uprawnień (czy to wynikających z umów licencyjnych, czy z umów o przeniesienie autorskich praw majątkowych). Oznacza to także, że - wbrew treści zawartej między stronami umowy – powódka nie mogła przenieść na pozwanego autorskich praw majątkowych do wszystkich elementów serwisu. Należy wskazać, że na gruncie prawa autorskiego oraz praw pokrewnych zasada nemo plus iuris in allium transferre potest, quam ipse habet nie doznaje żadnych wyjątków.
2. Uprawnienie do odstąpienia od umowy nie zależy także od tego, czy nabywca utworu zbadał utwór. Wada prawna utworu nie należy bowiem do wad, których obecność można wykryć przez „badanie” - rozumiane jako zapoznanie się z utworem lub jego fizycznym nośnikiem.

3) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 28.01.2021 r., XXII GW 10/20 (nieprawomocny).

Hasła
Wykładnia umowy licencyjnej uprawniającej do korzystania z majątkowych praw autorskich przysługujących producentom utworów audiowizualnych i ich twórcom na polu eksploatacji reemisja.

Teza
1. W świetle reguł interpretacyjnych dotyczących obiektywizacji zasad wykładni oświadczeń woli oraz wykładni umów, nieujawniona przez pozwanego wobec powoda zmiana sposobu wykonywania umowy (poprzez rozpoczęcie pomniejszania podstawy obliczenia wynagrodzenia o wpływy z nadawania programu TV XXXX), dokonana po 4 latach obowiązywania umowy, niedostrzegalna dla osób trzecich (np. abonentów pozwanej spółki) – nie może prowadzić do wniosku, że strony, zawierając umowy licencyjną z 2009 r. rozumiały ją w taki sposób, w jaki od 2013 r. wykonuje ją pozwana spółka (…). Wykonywanie umowy przez pierwsze 4 lata jej obowiązywania wskazuje na intencję takiego rozumienia jej postanowień, zgodnie z którym podstawę obliczenia wynagrodzenia stanowi uiszczona opłata abonamentowa za pakiet programów. Dodać należy, że taka wykładnia umowy licencyjnej nie jest sprzeczna z jej literalnym brzmieniem, przy przyjęciu, że strony traktują program lokalny jako dodatkowy.
2. Aby można było kwalifikować oznaczone kwoty jako wpływy z tytułu świadczenia oznaczonej usługi – odbiorcy usługi muszą mieć świadomość spełniania na rzecz świadczącego usługę świadczenia pieniężnego właśnie za tę usługę. Innymi słowy, aby pozwana mogła zasadnie sformułować twierdzenie, że np. w przypadku abonamentu pośredniego w wysokości 25 złotych – osiąga wpływ z tytułu emisji programu lokalnego w kwocie 11 złotych oraz wpływ z tytułu reemisji pozostałych programów w kwocie 14 złotych – abonent musiałby mieć świadomość uiszczania takich opłat za wskazane usługi.

4) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 19.01.2021 r., XXII GW 268/20 (nieprawomocny).

Hasła
Organizacja Zbiorowego Zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi. Opłaty za publiczne odtwarzanie. Covid-19.

Teza
1. Zarówno z art.. 86 ust. 3 u.p.a.i.p.p jak i z umowy (…) wynika, że obowiązek spełnienia świadczenia – zapłaty wynagrodzenia – powstaje w związku z publicznym odtwarzaniem a nie możliwością publicznego odtwarzania. Jeżeli pozwana, z uwagi na fakt notoryjny jakim jest panująca pandemia uniemożliwiająca prowadzenie działalności gospodarczej, nie prowadziła publicznego odtwarzania, to brak jest podstaw do naliczania jej wynagrodzenia za ten okres.
2. Przyjęta przez Sąd interpretacja obowiązku zapłaty wynagrodzenia (…) nie pozostaje w sprzeczności z konstrukcją ustawowego „rabatu” covidowego - art. 15 l ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2020 poz. 1842). Zwolnienie to jest dalej idące niż wynikające z zawartej miedzy stronami umowy albowiem znajduje zastosowanie również do restauratorów, przedsiębiorców itp. którzy w danym miesiącu nie zaprzestali działalności i publicznie odtwarzali artystyczne wykonania.

5) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 16.12.2020 r., XXII GW 149/20 (nieprawomocny).

Hasła
Obowiązek must offer/must carry (nieodpłatnego oraz bezwarunkowego oferowania przez nadawców programów operatorom – w celu ich rozprowadzania). Charakter prawny zgody na rozprowadzanie programu i jej zakres w odniesieniu do pół eksploatacji.

Teza
1. Zgodę, o której stanowi art. 43 ust. 2 ustawy z 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji, należy traktować jako czynność jednostronną, na podstawie której nadawca uzyskuje uprawnienie do korzystania z prawa pokrewnego do nadania – przysługującego nadawcy, na polu eksploatacji reemitowanie.
2. Brak jest podstaw, aby przyjąć, że zgoda, o której stanowi art. 43 ust. 2 ustawy o radiofonii i telewizji stanowi podstawę do korzystania przez operatora także z innych praw wyłącznych, niż prawo pokrewne do nadania – bez względu na to, czy nadawca pozostaje podmiotem takich praw w zakresie, który umożliwiłby mu udzielenie na rzecz operatora uprawnienia do korzystania z tych praw. Nawet, jeżeli nadawca (pozwany) pozostawałby, na podstawie zawartych umów licencyjnych uprawniony do udzielenia dalszej licencji na polu eksploatacji reemitowanie do innych, niż nadanie programu, przedmiotów ochrony (np. artystycznych wykonań, fonogramów, czy wideogramów) – to nie sposób uznać, że zgoda, o której stanowi art. 43 ust. 2 ustawy o radiofonii i telewizji implicite upoważnia operatora do korzystanie z nich na polu eksploatacji reemitowanie.
3. Uwzględnienie powództwa i zobowiązanie pozwanego do wyrażenia powodowi zgody, o której stanowi art. 43 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, oznacza dla powoda konieczność nabycia przez niego uprawnień do korzystania z utworów jako przedmiotów praw autorskich oraz z przedmiotów praw pokrewnych innych, niż nadanie (artystycznych wykonań, fonogramów, wideogramów) wchodzących w skład programu pozwanego nadawcy.

6) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 30.06.2021 r., XXII GW 336/20 (nieprawomocny).

Hasła

Ustalenie istnienia stosunku prawnego wynikającego z umowy licencyjnej dotyczącej programu komputerowego.

Teza

Jeżeli strony zakończyły negocjacje postanowień umowy licencyjnej w ten sposób, że wyraziły oczekiwanie zawarcia umowy w formie pisemnej, nie sposób traktować negocjacji jako zwieńczonych zawarciem przez strony umowy lub potwierdzeniem, że w przeszłości strony zawarły umowę o treści odpowiadającej umowie, która miała być zawarta w formie pisemnej. Powództwo o ustalenie, o którym stanowi art. 189 kpc, nie może być wykorzystywane w celu obejścia intencji stron co do formy, w jakiej strony planowały dokonać czynności prawnej. Przeciwny pogląd nie znajduje uzasadnienia, gdyż prowadziłby do kształtowania sytuacji prawnej stron wbrew ich woli - wyrażonej i ujawnionej wobec osób trzecich. Prowadziłby zatem do skutków sprzecznych z zasadą, że wola osoby jest wyrażana przez zachowanie, które ujawnia tę wolę w sposób dostateczny (art. 60 kc). 

7) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 25.08.2021 r., XXII GW 215/21 (nieprawomocny).

Hasła

Ochrona autorskich praw osobistych. Miejsce publikacji przeprosin. Wysokość zadośćuczynienia.

Teza

1. Z punktu widzenia odpowiedzialności pozwanego za naruszenia autorskich praw osobistych powoda nie ma znaczenia okoliczność, że w innych miejscach, niż kanał pozwanego w serwisie internetowym autorstwo powoda było oznaczone przez pozwanego prawidłowo.
2. Prawo do autorstwa zostaje naruszone bez względu na to, w jaki sposób nastąpi nieprawidłowe przypisanie autorstwa, a także gdzie, kiedy i względem ilu osób zostanie ono ujawnione. Odmienny pogląd (łączący naruszenie autorskich praw osobistych tylko z nieprawidłowym oznaczeniem autorstwa w samym utworze – jego egzemplarzu) nie znajduje uzasadnienia w przepisach prawa, ani w aksjologii ochrony prawnoautorskiej.
3. Publikacja przeprosin co do zasady nastąpić winna w miejscu, w którym opublikowane zostały wcześniej treści naruszające autorskie prawa osobiste.

8) Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 3.9.2021 r., XXII GWz 43/21 (prawomocne).

Hasła

Instytucja must carry/must offer. Charakter zgody nadawcy (art. 43 ust. 2 ustawy o radiofonii i telewizji). Zabezpieczenie roszczeń nadawcy z tytułu naruszenia autorskich praw majątkowych do audycji własnych nadawcy przez operatora (interes prawny).

Teza

1. Jeżeli przyjąć,  że zgoda, o której mowa w art. 43 ust. 2 ustawy o radiofonii i telewizji uprawnia operatora wyłącznie do korzystania z prawa pokrewnego nadawcy do nadania programu i jednocześnie przyjąć, że nadawca nie jest uprawniony do żądania od operatora wynagrodzenia za korzystanie przez operatora z praw autorskich i praw pokrewnych zawartych w audycjach własnych nadawcy składających się na program -  to konsekwencja powyższych założeń byłaby taka, że choć brak jest ustawowego upoważnienia dla operatora do korzystania z praw autorskich i pokrewnych do audycji własnych nadawcy (a zgoda dotyczy tylko prawa do nadania), to prawa te nie podlegają ochronie. Uprawniony nadawca, choć pozostawałby ich podmiotem, to nie byłby uprawniony do żądania wynagrodzenia za korzystanie z nich. Powstaje pytanie o to, czy tego rodzaju konstrukcja i tego rodzaju ograniczenie mieści się w systemie ochrony praw autorskich i praw pokrewnych. O ile ustawa z 4 lutego 1994 r. rozpoznaje sytuacje, w których  ogranicza zakres roszczeń do wynagrodzenia (tj. nie przewiduje roszczeń zakazowych), to prima facie wydaje się, że brak licencji ustawowej i jednoczesny brak uprawnienia do wynagrodzenia stanowiłby w systemie prawnym novum.
2. Należy rozważyć, czy konstrukcja z art. 43 ust. 2 ustawy o radiofonii i telewizji nie stanowi sui generis zewnętrznego ograniczenia autorskich praw majątkowych i pokrewnych nadawcy do produkcji własnych, a jeżeli tak – czy tego rodzaju ograniczenie uzasadnione jest w świetle norm prawa konstytucyjnego, a także przepisów prawa Unii Europejskiej i wiążących Rzeczpospolitą Polską konwencji międzynarodowych.
3. Brak zabezpieczenia roszczenia zakazowego nie doprowadzi do tego, że uprawniony nie będzie mógł wyegzekwować od obowiązanego odszkodowania (szkody w postaci lucrum cessans z tytułu utraty wartości wpływów w następstwie pominięcia w badaniach oglądalności programu odbiorców tego programu) lub wydania bezpodstawnie uzyskanych korzyści.
4. Brak działań uprawnionego w celu egzekucji orzeczonego zabezpieczenia przez kilka kolejnych miesięcy poddaje w wątpliwość istnienie interesu prawnego w udzieleniu zabezpieczenia, a także twierdzenia uprawnionego co do dotkliwych i trudnych do odwrócenia skutków, jakie wynikają dla uprawnionego z działań obowiązanego.

Postanowienie o udzieleniu zabezpieczenia nie jest instrumentem, który służyć ma osiąganiu przez strony przewagi w prowadzonych rozmowach (negocjacjach). Postanowienie o udzieleniu zabezpieczenia jest orzeczeniem wydanym w postępowaniu przyspieszonym, częściowo odformalizowanym – co do zasady prowadzonym ex parte (bez udziału obowiązanego) – w którym nakładanie obowiązków zabezpieczonych przez przymus państwowy na strony jest wyjątkiem. Następuje bowiem bez pełnego postępowania gwarantowanego przez konstytucyjne i konwencyjne prawo do sądu. Orzeczenie wydane we wskazanych warunkach nie może być instrumentem wykorzystywanym w celach innych, niż te, dla których zostało wydane tj. natychmiastowego przerwania stanu bezprawnego, stwarzającego istotne zagrożenie dla interesów strony uprawnionej.

1) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 14.05.2021 r., XXII GWzt 1/18 (nieprawomocny).

Hasła
Ochrona unijnego znaku towarowego w odniesieniu do oznaczeń, którymi posługuje się polski przedsiębiorca przed datą akcesji Polski do Unii Europejskiej. Kolizja praw z rejestracji unijnego znaku towarowego i oznaczenia przedsiębiorstwa.

Teza
1. W nowym państwie członkowskim w rozumieniu art. 209 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U.UE.L.2017.154.1.) – podmiot uprawniony z unijnego znaku towarowego (uprawniony na datę akcesji) nie może skutecznie domagać się ochrony (…) w stosunku do podmiotu, który przed datą akcesji był „właścicielem” wcześniejszego prawa.
2. Przepis art. 209 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U.UE.L.2017.154.1.) dotyczy zarówno sytuacji, w której podmiot polski miał prawo podmiotowe bezwzględne związane z określonym oznaczeniem (np. wynikające z rejestracji znaku towarowego) jak i gdy jedynie ochrony swej może wywodzić pośrednio – poprzez art. 5 z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz.U.2020.1913 t.j. ) w zakresie oznaczeń przedsiębiorstwa.

2) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 6.05.2021 r., XXII GWzt 76/18 (nieprawomocny).

Hasła
Ochrona unijnego znaku towarowego i znaku towarowego. Podobieństwo znaku towarowego i oznaczenia a identyczność towarów i prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

Teza
Nawet jednak, gdyby uznać, że oznaczenie (…), którym posługuje się pozwany nie jest identyczne, jak znaki towarowe powoda (…) - to należałoby oba oznaczenia ocenić jako podobne w bardzo wysokim stopniu. Efekt podobieństwa w postaci możliwości wprowadzenia w błąd odbiorców towarów wzmocniony jest przez identyczność towarów.

3) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 9.03.2021 r., XXII GWzt 7/20 (prawomocny).

Hasła
Ochrona unijnego znaku towarowego a reguły oznaczeń preparatów biobójczych.

Teza
Ze względu na fakt, że obrót materiałami biobójczymi odbywa się na podstawie stosownych zezwoleń, w których wskazuje się producenta i oznakowanie towaru, to nie można zmieniać tych oznaczeń w sposób sprzeczny z uzyskanym zezwoleniem – które z kolei zostało uzyskane w sposób legalny – w trakcie współpracy obydwu stron. Z chwilą zakończenia współpracy powód nie uzyskał legitymacji do roszczenia o usunięcie swojej nazwy z pozwolenia i oznaczeń produktu. Musi – właśnie z powodów podyktowanych prawem publicznym – tolerować takie zachowanie – w stosunku do towarów uzyskanych przez pozwanego – w trakcie współpracy. Zgodnie z art. 33 ust. 3 punkt 4 ustawy z dnia 9 października 2015 r. o produktach biobójczych (Dz.U.2021.24 t.j.) opakowanie produktu powinno zawierać oznaczenie podmiotu odpowiedzialnego.

4) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 7.10.2021 r., XXII GW 156/21 (nieprawomocny).

Hasła

Ochrona unijnego znaku towarowego. Używanie oznaczenia w charakterze znaku towarowego jako conditio sine qua non naruszenia. Zła wiara przy zgłaszaniu znaku towarowego. Opisowy charakter znaku towarowego.

Teza

1. Przesłanka stosowania oznaczenia w charakterze znaku towarowego stanowi, w świetle orzecznictwa TSUE conditio sine qua non naruszenia prawa do znaku towarowego (i jest jedną z tzw. ogólnych przesłanek naruszenia prawa do znaku towarowego).
2. Niewykorzystywanie unijnego znaku towarowego dla większości towarów i usług, dla których znak został zarejestrowany oraz jednoczesne dążenie uprawnionego do wyeliminowania możliwości posługiwania się tym znakiem przez przedsiębiorców, którzy posługiwali się nim kilka lat przed zgłoszeniem znaku przez uprawnionego – świadczą o złej wierze uprawnionego w chwili zgłaszania znaku towarowego.
3. Jeżeli znak towarowy powstaje poprzez kombinację dwóch słów o ustalonym znaczeniu, ma charakter nieopisowy jedynie wówczas, gdy wrażenie, jakie wywiera jest odbiegające od tego wrażenia, które wynika z prostego połączenia słów tworzących znak. Powyższa zasada wyrażana jest także przez odwołanie do formuły, zgodnie z którą „jeden plus jeden to więcej, niż dwa” („one and one equals more than two”).

5) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z 25 lutego 2021 roku sygn. XXII GWzt 9/20 (nieprawomocny).

Hasła

Rozpoznawalność znaku towarowego. Krótki znak towarowy.

Teza

1. Ocena konkretnej zdolności odróżniającej (rozpoznawalności) znaków towarowych powinna być dokonywana na moment rozpoczęcia używania oznaczenia stanowiącego naruszenie znaku towarowego.
2. W przypadku znaków towarowych składających się z bardzo krótkiego elementu słownego, tworzonego przez małą liczbę liter, należy brać pod uwagę nawet niewielkie różnice pomiędzy znakami. Odmienna interpretacja przepisów w stosunku do znaków krótkich wiązałaby się z niesłuszną monopolizacją konkretnych zbitek liter, często będących skrótami konkretnych nazw.

1) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 23.03.2021 r., XXII GWwp 59/19 (nieprawomocny).

Hasła
Dobra wiara używacza uprzedniego a minimalny stopień różnic między wzorem wspólnotowym a przedmiotem używacza uprzedniego

Teza
Dobra wiara wyłączona jest wówczas, gdy przed rejestracją używacz uprzedni poznał wzór, co do którego później zgłoszono wniosek o rejestrację i na podstawie tego aktu poznawczego rozpoczął przygotowania do używania wzoru. Różnice między wzorem wspólnotowym powoda a szafkami pozwanego (…) są minimalne do tego stopnia, że w ocenie Sądu można mówić o niewolniczym naśladownictwie, które w żaden sposób nie mogło być kwestią przypadku. Kwestia niewolniczego naśladownictwa to zagadnienie zwalczania nieuczciwej konkurencji – ale w tym wypadku ma znaczenie dla oceny dobrej lub złej wiary używacza uprzedniego.

2) Postanowienie Sadu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 26.02.2021 r., XXII GWo 18/21 (prawomocne).

Hasła
Wzór wspólnotowy a funkcje techniczne. Wpływ funkcji technicznych wzoru na zakres ochrony.

Teza
Ocena, czy dana cecha postaci produktu uwarunkowana jest wyłącznie jego funkcjami technicznymi, jest istotna z punktu widzenia zarówno procesu rejestracji wzoru wspólnotowego – na co wskazuje samo umiejscowienie przepisu art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 w tytule II sekcji I rozporządzenia pt. „Wymagania dotyczące ochrony” – jak i zakresu ochrony gwarantowanej przez prawo wyłączne do zarejestrowanego wzoru. Oznacza to, że zarejestrowany wzór wspólnotowy może zostać skutecznie unieważniony, jeśli zostanie wykazane, że wszystkie cechy postaciowe produktu objętego ochroną są podyktowane wyłącznie funkcjami technicznymi. Ponadto, wykazanie w zarejestrowanym wzorze cech determinowanych wyłącznie aspektem funkcjonalnym (technicznym) zawęża zakres jego ochrony prawnej, co ma znaczenie dla dochodzenia roszczeń z tytułu naruszenia prawa z rejestracji. Rozstrzygając o naruszeniu Sąd związany jest, co do zasady, domniemaniem ważności zarejestrowanych wzorów wspólnotowych, którego podstawę stanowi art. 85 rozporządzenia nr 6/2002. Art. 90 ust. 2 rozporządzenia 6/2002 pozwala jednak, aby w postępowaniu dotyczącym środków tymczasowych (w tym zabezpieczających) Sąd rozważył zarzut nieważności wzoru wspólnotowego podniesiony w inny sposób, niż w drodze powództwa wzajemnego. W ocenie Sądu brzmienie wskazanego przepisu nie wyklucza, aby Sąd z urzędu powziął wątpliwość co do ważności wzoru wspólnotowego – jeżeli jedyna cecha identyfikująca wzór służy, w świetle materiału dowodowego załączonego do wniosku o zabezpieczenie, realizacji funkcji technicznej produktu wytworzonego według wzoru.

3) Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 24.08.2021 r., XXII GWo 85/21 (nieprawomocne).

Hasła

Rodzaj produktu, w którym zastosowano wzór wspólnotowy, a ogólne wrażenie wywoływane na zorientowanym użytkowniku.

Teza

1. W przypadku biżuterii użytkownikiem zorientowanym będzie kobieta nosząca biżuterię, zainteresowana wzorami. Jej orientacja wynikać będzie z analizy oferty rynkowej, odwiedzania sklepów, przeglądania materiałów reklamowych i promocyjnych poświęconych biżuterii dostępnych w Internecie, czasopismach adresowanych do kobiet, czy w katalogach producentów biżuterii. Podobnie, wzorzec zorientowanego użytkownika można konstruować wskazując na osobę, która z racji prowadzonej działalności gospodarczej będzie miała wiedzę o biżuterii, wzornictwie, ofercie rynkowej w segmencie biżuterii. Może to być np. osoba prowadząca działalność w zakresie oferowania i sprzedawania biżuterii.
2. Biżuteria stanowi ten rodzaj produktu, w którym detal ma ogromne znaczenie dla wrażenia wywoływanego przez produkt.

1) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 11.05.2021 r., XXII GW 332/20 (nieprawomocny).

Hasła
Tajemnica przedsiębiorstwa (art. 10 ust. 1 u.z.n.k.). Zastrzeżenie kary umownej przy wykorzystaniu nieprecyzyjnych mierników ustalania jej wysokości.

Teza
1. Sprawa o zapłatę kary umownej z powodu naruszenia tajemnicy przedsiębiorstwa pozostaje w zakresie kognicji sądu rozpoznającego sprawy w odrębnym postępowaniu w sprawach własności intelektualnej.
2. Zbyt dużo poziom niejasności mierników ustalania kary umownej i ich wyboru prowadzi do nieważności zastrzeżenia kary w tym zakresie (art. 483 § 1 k.c. w związku z art. 58 § 3 k.c.).

2) Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 5.05.2021 r., XXII GWo 48/21 (prawomocne).

Hasła
Nakłanianie do niewykonania umowy (art. 12 ust. 2 u.z.n.k.). Zakaz wyłączenia uprawnienia do rozporządzania prawem własności nieruchomości (art. 57 k.c.).

Teza
1. Nie sposób uznać za nieuczciwe działania w postaci skorzystania z prawa do rozporządzenia nieruchomością, nawet jeśli działania takie uniemożliwią osobie trzeciej wykonanie jej obowiązków umownych. Przepisy ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (zarówno art. 12 jak i art. 3) nie uchylają bowiem bezwzględnie obowiązującego art. 57 § 1 k.c.
2. Ze względu na ochronny charakter art. 57 k.c. względem właściciela (będącego jednocześnie dłużnikiem) i uznanie, że wszelkie ograniczenia zbywalności są wyjątkiem (a nie zasadą), których nie możemy domniemywać ani rozszerzająco ich wykładać, nie można przypisywać zdaniu „X (…) niniejszym nieodwołalnie przyjmuje i potwierdza swoje zobowiązania wynikające z umowy” – zobowiązania niedokonywania określonych rozporządzeń prawem (art. 57 § 2 k.c.).

3) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 29.04.2021 r., XXII GW 139/20 (nieprawomocny).

Hasła
Opłata marketingowa związana z promocją a opłata za przyjęcie towaru do sprzedaży (art. 15 ust. 1 pkt 4 u.z.n.k.

Teza
Cechy współpracy stron (przymusowy charakter usługi zarządzania budżetem marketingowym, wzrost wynagrodzenia pozwanego określany jednostronnie, nieekwiwalentność świadczeń stron, blankietowy charakter umowy w zakresie określającym świadczenia pozwanego) – sytuują wynagrodzenie pobrane przez pozwanego od powoda z tytułu zarządzania budżetem marketingowym jako opłatę, o której stanowi art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy z 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.

4) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 27.04.2021 r., XXII GW 238/20 (nieprawomocny).

Hasła
Import równoległy a nieuczciwa konkurencja (art. 3 ust. 1 u.z.n.k., art. 10 ust. 1 u.z.n.k.).

Teza
Działanie pozwanego w postaci importu równoległego, tj. wprowadzania do obrotu towarów pochodzących spoza Unii Europejskiej, nie stanowi czynu nieuczciwej konkurencji. Z istoty działań gospodarczych wynika dopuszczalność poszukiwania na świecie tych samych towarów w niższych cenach i oferowania ich na rynkach, na których osiągają wyższe ceny. Tego typu postępowanie staje się niedopuszczalne tylko wtedy jeśli dochodzi do naruszenia praw wyłącznych. Wyłączną podstawą prawną, która uprawnia do sprzeciwienia się sprowadzaniu przez konkurentów do Europy towarów spoza Unii Europejskiej jest art. 9 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz. U. UE. L. z 2017 r. Nr 154, str. 1). Wówczas bowiem nie znajduje zastosowania konstrukcja wyczerpania prawa. Przepisy u.z.n.k. nie kreują natomiast innego prawa wyłącznego, innego niż prawo wyłączne do znaku towarowego, które upoważniałoby do zakazania importu równoległego.

5) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 26.03.2021 r., XXII GW 356/20 (prawomocny).

Hasła
Rozpowszechnianie nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd wiadomości o innym przedsiębiorcy (art. 14 ust. 1 u.z.n.k.).

Teza
1. Jeżeli wezwanie przedprocesowe (list ostrzegawczy) zawiera w swojej części informacyjnej informacje prawdziwe, spełnia kryteria rzeczowości (zawiera uzasadnienie przedstawionych w nim ocen prawnych) i kierowany jest do uzasadnionego kręgu adresatów – jego wystosowanie nie jest (…) czynem nieuczciwej konkurencji.
2. O ile orzecznictwo dopuszcza objęcie pojęciem „rozpowszechnienia” skierowania informacji do zamkniętej grupy osób, to wydaje się sprzeczne z literalnym brzmieniem przepisu – skierowanie jej wyłącznie do jednej osoby. Nadto, żadna ze stron w toku procesu nie powoływała się na to, że specyfika rynku, na którym działają strony jest tego rodzaju, iż skierowanie pisma do indywidualnie oznaczonego, jednego adresata wypełnia pojęcie „rozpowszechnienia” stanowiące element hipotezy normy prawnej zawartej w art. 14 u.z.n.k.
3. Skoro czyn nieuczciwej konkurencji polegający na „oczernianiu” innego przedsiębiorcy został stypizowany w art. 14 u.z.n.k., to art. 3 nie może prowadzić do modyfikacji znamion odpowiedzialności określonych w art. 14 u.z.n.k. W konsekwencji, „oczernianie” („pomawianie”) jako czyn nieuczciwej konkurencji, to przekazywanie informacji nieprawdziwych.

6) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 12.08.2021 r., XXII GW 363/21 (nieprawomocny).

Hasła

Żądanie ustalenia, że zawarcie i wykonywanie umowy o rejestrację domeny internetowej stanowi naruszenie praw osoby trzeciej. Proporcjonalność żądania zniszczenia towarów.

Teza

1. Żądanie zniszczenia towarów jest uzasadnione i spełnia wymogi proporcjonalności wówczas, gdy sam towar, a nie tylko jego opakowanie narusza reguły uczciwej konkurencji. W niniejszej sprawie naruszenie reguł uczciwej konkurencji nastąpiło wskutek zastosowania przez pozwanego określonego opakowania produktu – a nie wskutek wprowadzenia do obrotu samego produktu. Z tego względu Sąd uznał, że żądanie nakazania zniszczenia produktu jest nadmierne. Pozwany może dokonać przepakowania produktu w ten sposób, że nie dojdzie do popełnienia czynu nieuczciwej konkurencji z art. 10 ust. 2 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Z kolei wycofanie produktu w aktualnych opakowaniach z rynku zadośćuczyni interesowi powoda.
2. W sytuacji, w której samo oznaczenie produktu nie narusza przepisów ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, trudno uznać, aby rejestracja i wykonywanie przez pozwanego umowy o utrzymanie domeny internetowej wykorzystującej to oznaczenie naruszało prawa powoda. Ocena byłaby odmienna wówczas, gdy powód poszukiwałby ochrony np. z tytułu naruszenia przez pozwanego prawa ochronnego na słowny znak towarowy, udzielonego na rzecz powoda, z którym tożsama jest nazwa domeny zarejestrowanej na rzecz pozwanego. W takim przypadku przyznanie pozwanemu wyłączności na korzystanie z domeny, której nazwa odpowiadałaby słownemu znakowi towarowemu, do którego uprawniony pozostaje powód – oznaczałaby naruszenie prawa wyłącznego powoda do posługiwania się znakiem towarowym.

7) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 28.10.2021 r., XXII GW 517/21 (nieprawomocny).

Hasła

Ochrona tajemnicy przedsiębiorstwa. Ustawowy oraz umowny zakres tajemnicy przedsiębiorstwa.

Teza

1. Ustawowa definicja tajemnicy przedsiębiorstwa zawarta w art. 11 ust. 2 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji została wprowadzona do systemu prawa polskiego na podstawie przepisów ustawy z 5 lipca 2018 roku o zmianie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji oraz niektórych innych ustaw. Powołana ustawa stanowi z kolei implementację do prawa polskiego dyrektywy z 8 czerwca 2016 r. Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/943 w sprawie ochrony niejawnego know-how i niejawnych informacji handlowych (tajemnicy przedsiębiorstwa) przed ich bezprawnym pozyskiwaniem, wykorzystywaniem i ujawnianiem. Państwa członkowskie mogą w przepisach prawa krajowego określić szerzej, niż w dyrektywie, zakres informacji poufnych. Wskazany charakter harmonizacji nie stoi na przeszkodzie także temu, aby strony w dokonywanych czynnościach prawnych, określały zakres informacji poufnych szerzej, niż w art. 11 ust. 2 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.
2. Jeżeli w umowie strony same określą zakres tajemnicy przedsiębiorstwa w łączącej je umowie, nie ma podstaw do tego, aby do tajemnicy przedsiębiorstwa pozwanego, stosować kryteria z art. 11 ust. 2 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.

1) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 21 stycznia 2021 roku, XXII GWwp 12/18 (nieprawomocny).

Hasła
Rodzaje zastrzeżeń patentowych. Zakres ochrony.

Teza:
Dla oceny zakresu ochrony patentowej (zakresu wyłączności uprawnionego z patentu) podstawowe znaczenie ma zastrzeżenie niezależne. Uprawnionemu z patentu przysługuje wyłączność w odniesieniu do wytworów, które inkorporują wszystkie cechy wynalazku ujęte w zastrzeżeniu niezależnym. Ponieważ zastrzeżenia zależne stanowią różne warianty wynalazku – więc brak w wytworze cechy ujętej w zastrzeżeniu zależnym nie oznacza per se, że jego wytwarzanie, czy wprowadzanie do obrotu nie narusza patentu. Jednocześnie, omawiana relacja zastrzeżenia niezależnego oraz zastrzeżenia zależnego powodują, że nie można w ten sposób interpretować zastrzeżenia niezależnego, aby do jego treści inkorporować cechę wynikającą z zastrzeżenia zależnego. Oznaczałoby to bowiem niezasadne zawężenie zakresu ochrony patentowej, powodujące, że dla przyjęcia, iż wytwór narusza wyłączność uprawnionego z patentu nie byłoby wystarczające, że wytwór inkorporuje wszystkie cechy zastrzeżenia niezależnego – ale dodatkowo musiałby inkorporować cechę wyrażoną w zastrzeżeniu zależnym. Zatem, chroniony byłby tylko wariant wynalazku podstawowego obejmujący dodatkową cechę zastrzeżenia zależnego.

1) Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 25.05.2021 r., XXII GWo 68/20 (nieprawomocne).

Hasła
Aktualność groźby naruszenia, tolerowanie korzystania ze znaków towarowych a czas potrzebny na wycofanie towarów w razie cofnięcia zgody.

Teza
1. Uprawniony zobowiązany był więc do uprawdopodobnienia aktualności naruszenia lub co najmniej istnienia realnej groźby naruszenia w przyszłości jego praw wyłącznych, stosownie do sformułowanych roszczeń.
2. Przy ocenie tej ma znaczenie również to, że w sytuacji, w której Uprawniony zezwalał na wykorzystywanie oznaczeń i je tolerował, to w razie zmiany decyzji nie można abstrahować przy ocenie podstaw zabezpieczenia od czasu potrzebnego na odejście od spornych oznaczeń. Nie chodzi tutaj o przesłankę winy lecz bardziej o zasadę ponoszenia konsekwencji swojego zachowania. Skoro dany podmiot toleruje wykorzystywanie określonych oznaczeń to później musi tolerować przeprowadzenie procesu odejścia od tychże oznaczeń.

2) Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 9.08.2021 r., XXII GWo 87/21 (prawomocne).

Hasła

Pilność uzyskania zabezpieczenia.

Teza

1. W sprawach z zakresu własności intelektualnej elementem interesu prawnego w uzyskaniu zabezpieczenia jest potrzeba wynikająca z pilności uzyskania zabezpieczenia – dla której ma znaczenie czas reakcji na działanie naruszające.

Sytuacja, w której strona przez kilkanaście miesięcy nie podejmuje działań przed sądem w celu uzyskania zabezpieczenia roszczeń wynikających z działań bezprawnych, nakazuje oczekiwać, że wskaże oraz uprawdopodobni okoliczności, które zaistniały w stanie faktycznym w okresie ostatnich kilkunastu miesięcy, a które powodują, że oznaczona sytuacja niezagrażająca jej interesom, zaczęła tym interesom zagrażać, i to zagrażać w taki sposób, że bez ochrony tymczasowej udzielonej przez Sąd – cel postępowania nie zostanie osiągnięty lub wykonanie wyroku będzie nadmiernie utrudnione.