1) Postanowienie Sadu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 26.02.2021 r., XXII GWzt 65/19 (nieprawomocne).

Hasła
Zobowiązanie do udzielenia informacji z art. 2861 ust. 1 p.w.p. Zakres podmiotowy obowiązku. Bezpośredni naruszyciel a osoba trzecia.

Teza
Niezależnie od tego czy mamy do czynienia z art. 2861 p.w.p., czy z nowymi postępowaniami wszczynanymi od 1 lipca 2020 r. – na wykładnię przepisów powinna wpływać harmonizująco treść dyrektywy 2004/48/WE. Oznacza to, że właśnie w kontekście art. 8 dyrektywy 2004/48/WE zwrot „naruszyciel” powinien mieć szerokie znaczenie i obejmować zarówno osobę trzecią jak i bezpośredniego naruszyciela.

2) Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 27.08.2020 r., XXII GWo 40/20 (prawomocne).

Hasła
Zobowiązanie do udzielenia informacji z art. 286¹ ust. 1 p.w.p. Jednorazowość naruszenia.

Teza
Przepis art. 286² ust. 1 Prawa własności przemysłowej nie wymaga wykazania naruszenia przez określony, dłuższy czas. Sprawca naruszenia prawa wyłącznego powinien liczyć się z tym, że nawet jednorazowy fakt naruszenia może stanowić podstawę dla uzasadnionego wniosku podmiotu praw wyłącznych o zobowiązanie do udzielenia informacji.

1) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 29.04.2021 r., XXII GW 1/21 (prawomocny).

Hasła
Udzielenie informacji o wysokości opłat na podstawie art. 20 ustawy z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Teza
W przypadku, gdy ustawodawstwo krajowe zezwala na korzystanie z utworu na polu eksploatacji zwielokrotnianie (przy czym zwielokrotnianie dokonywane jest na papierze) lub zezwala na zwielokrotnianie na dowolnym nośniku przez osobę fizyczną dla jej użytku osobistego – dyrektywa wymaga, aby podmiotom praw autorskich została zapewniona tzw. godziwa rekompensata. Wskazać przy tym należy, że obie kategorie wyjątków dopuszczających zwielokrotnianie wskazane w art. 5 ust. 2 pod lit. a) i b) dyrektywy 2001/29 mają charakter rozłączny (…). Fakt dokonywania sprzedaży urządzeń reprograficznych na rzecz osób prawnych nie oznacza, że urządzenia te nie będą wykorzystywane w celach zwielokrotniania utworów w ramach wyjątków ustawowych określonych w art. 27 ust. 1, art. 28 ust. 1, czy art. 31 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (a zatem objętych art. 5 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2001/29).

2) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 29.04.2021 r., XXII GW 120/21 (nieprawomocny).

Hasła
Odstąpienie od umowy na podstawie art. 55 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych z powodu wady prawnej utworu zbiorowego. Zasada nemo plus iuris in allium transferre potest, quam ipse habet.

Teza
1. Wada serwisu internetowego jako utworu zbiorowego polega na obecności w serwisie utworów, do korzystania z których powódka nie ma uprawnień (czy to wynikających z umów licencyjnych, czy z umów o przeniesienie autorskich praw majątkowych). Oznacza to także, że - wbrew treści zawartej między stronami umowy – powódka nie mogła przenieść na pozwanego autorskich praw majątkowych do wszystkich elementów serwisu. Należy wskazać, że na gruncie prawa autorskiego oraz praw pokrewnych zasada nemo plus iuris in allium transferre potest, quam ipse habet nie doznaje żadnych wyjątków.
2. Uprawnienie do odstąpienia od umowy nie zależy także od tego, czy nabywca utworu zbadał utwór. Wada prawna utworu nie należy bowiem do wad, których obecność można wykryć przez „badanie” - rozumiane jako zapoznanie się z utworem lub jego fizycznym nośnikiem.

3) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 28.01.2021 r., XXII GW 10/20 (nieprawomocny).

Hasła
Wykładnia umowy licencyjnej uprawniającej do korzystania z majątkowych praw autorskich przysługujących producentom utworów audiowizualnych i ich twórcom na polu eksploatacji reemisja.

Teza
1. W świetle reguł interpretacyjnych dotyczących obiektywizacji zasad wykładni oświadczeń woli oraz wykładni umów, nieujawniona przez pozwanego wobec powoda zmiana sposobu wykonywania umowy (poprzez rozpoczęcie pomniejszania podstawy obliczenia wynagrodzenia o wpływy z nadawania programu TV XXXX), dokonana po 4 latach obowiązywania umowy, niedostrzegalna dla osób trzecich (np. abonentów pozwanej spółki) – nie może prowadzić do wniosku, że strony, zawierając umowy licencyjną z 2009 r. rozumiały ją w taki sposób, w jaki od 2013 r. wykonuje ją pozwana spółka (…). Wykonywanie umowy przez pierwsze 4 lata jej obowiązywania wskazuje na intencję takiego rozumienia jej postanowień, zgodnie z którym podstawę obliczenia wynagrodzenia stanowi uiszczona opłata abonamentowa za pakiet programów. Dodać należy, że taka wykładnia umowy licencyjnej nie jest sprzeczna z jej literalnym brzmieniem, przy przyjęciu, że strony traktują program lokalny jako dodatkowy.
2. Aby można było kwalifikować oznaczone kwoty jako wpływy z tytułu świadczenia oznaczonej usługi – odbiorcy usługi muszą mieć świadomość spełniania na rzecz świadczącego usługę świadczenia pieniężnego właśnie za tę usługę. Innymi słowy, aby pozwana mogła zasadnie sformułować twierdzenie, że np. w przypadku abonamentu pośredniego w wysokości 25 złotych – osiąga wpływ z tytułu emisji programu lokalnego w kwocie 11 złotych oraz wpływ z tytułu reemisji pozostałych programów w kwocie 14 złotych – abonent musiałby mieć świadomość uiszczania takich opłat za wskazane usługi.

4) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 19.01.2021 r., XXII GW 268/20 (nieprawomocny).

Hasła
Organizacja Zbiorowego Zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi. Opłaty za publiczne odtwarzanie. Covid-19.

Teza
1. Zarówno z art.. 86 ust. 3 u.p.a.i.p.p jak i z umowy (…) wynika, że obowiązek spełnienia świadczenia – zapłaty wynagrodzenia – powstaje w związku z publicznym odtwarzaniem a nie możliwością publicznego odtwarzania. Jeżeli pozwana, z uwagi na fakt notoryjny jakim jest panująca pandemia uniemożliwiająca prowadzenie działalności gospodarczej, nie prowadziła publicznego odtwarzania, to brak jest podstaw do naliczania jej wynagrodzenia za ten okres.
2. Przyjęta przez Sąd interpretacja obowiązku zapłaty wynagrodzenia (…) nie pozostaje w sprzeczności z konstrukcją ustawowego „rabatu” covidowego - art. 15 l ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2020 poz. 1842). Zwolnienie to jest dalej idące niż wynikające z zawartej miedzy stronami umowy albowiem znajduje zastosowanie również do restauratorów, przedsiębiorców itp. którzy w danym miesiącu nie zaprzestali działalności i publicznie odtwarzali artystyczne wykonania.

5) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 16.12.2020 r., XXII GW 149/20 (nieprawomocny).

Hasła
Obowiązek must offer/must carry (nieodpłatnego oraz bezwarunkowego oferowania przez nadawców programów operatorom – w celu ich rozprowadzania). Charakter prawny zgody na rozprowadzanie programu i jej zakres w odniesieniu do pół eksploatacji.

Teza
1. Zgodę, o której stanowi art. 43 ust. 2 ustawy z 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji, należy traktować jako czynność jednostronną, na podstawie której nadawca uzyskuje uprawnienie do korzystania z prawa pokrewnego do nadania – przysługującego nadawcy, na polu eksploatacji reemitowanie.
2. Brak jest podstaw, aby przyjąć, że zgoda, o której stanowi art. 43 ust. 2 ustawy o radiofonii i telewizji stanowi podstawę do korzystania przez operatora także z innych praw wyłącznych, niż prawo pokrewne do nadania – bez względu na to, czy nadawca pozostaje podmiotem takich praw w zakresie, który umożliwiłby mu udzielenie na rzecz operatora uprawnienia do korzystania z tych praw. Nawet, jeżeli nadawca (pozwany) pozostawałby, na podstawie zawartych umów licencyjnych uprawniony do udzielenia dalszej licencji na polu eksploatacji reemitowanie do innych, niż nadanie programu, przedmiotów ochrony (np. artystycznych wykonań, fonogramów, czy wideogramów) – to nie sposób uznać, że zgoda, o której stanowi art. 43 ust. 2 ustawy o radiofonii i telewizji implicite upoważnia operatora do korzystanie z nich na polu eksploatacji reemitowanie.
3. Uwzględnienie powództwa i zobowiązanie pozwanego do wyrażenia powodowi zgody, o której stanowi art. 43 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, oznacza dla powoda konieczność nabycia przez niego uprawnień do korzystania z utworów jako przedmiotów praw autorskich oraz z przedmiotów praw pokrewnych innych, niż nadanie (artystycznych wykonań, fonogramów, wideogramów) wchodzących w skład programu pozwanego nadawcy.

1) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 14.05.2021 r., XXII GWzt 1/18 (nieprawomocny).

Hasła
Ochrona unijnego znaku towarowego w odniesieniu do oznaczeń, którymi posługuje się polski przedsiębiorca przed datą akcesji Polski do Unii Europejskiej. Kolizja praw z rejestracji unijnego znaku towarowego i oznaczenia przedsiębiorstwa.

Teza
1. W nowym państwie członkowskim w rozumieniu art. 209 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U.UE.L.2017.154.1.) – podmiot uprawniony z unijnego znaku towarowego (uprawniony na datę akcesji) nie może skutecznie domagać się ochrony (…) w stosunku do podmiotu, który przed datą akcesji był „właścicielem” wcześniejszego prawa.
2. Przepis art. 209 ust. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U.UE.L.2017.154.1.) dotyczy zarówno sytuacji, w której podmiot polski miał prawo podmiotowe bezwzględne związane z określonym oznaczeniem (np. wynikające z rejestracji znaku towarowego) jak i gdy jedynie ochrony swej może wywodzić pośrednio – poprzez art. 5 z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz.U.2020.1913 t.j. ) w zakresie oznaczeń przedsiębiorstwa.

2) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 6.05.2021 r., XXII GWzt 76/18 (nieprawomocny).

Hasła
Ochrona unijnego znaku towarowego i znaku towarowego. Podobieństwo znaku towarowego i oznaczenia a identyczność towarów i prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

Teza
Nawet jednak, gdyby uznać, że oznaczenie (…), którym posługuje się pozwany nie jest identyczne, jak znaki towarowe powoda (…) - to należałoby oba oznaczenia ocenić jako podobne w bardzo wysokim stopniu. Efekt podobieństwa w postaci możliwości wprowadzenia w błąd odbiorców towarów wzmocniony jest przez identyczność towarów.

3) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 9.03.2021 r., XXII GWzt 7/20 (prawomocny).

Hasła
Ochrona unijnego znaku towarowego a reguły oznaczeń preparatów biobójczych.

Teza
Ze względu na fakt, że obrót materiałami biobójczymi odbywa się na podstawie stosownych zezwoleń, w których wskazuje się producenta i oznakowanie towaru, to nie można zmieniać tych oznaczeń w sposób sprzeczny z uzyskanym zezwoleniem – które z kolei zostało uzyskane w sposób legalny – w trakcie współpracy obydwu stron. Z chwilą zakończenia współpracy powód nie uzyskał legitymacji do roszczenia o usunięcie swojej nazwy z pozwolenia i oznaczeń produktu. Musi – właśnie z powodów podyktowanych prawem publicznym – tolerować takie zachowanie – w stosunku do towarów uzyskanych przez pozwanego – w trakcie współpracy. Zgodnie z art. 33 ust. 3 punkt 4 ustawy z dnia 9 października 2015 r. o produktach biobójczych (Dz.U.2021.24 t.j.) opakowanie produktu powinno zawierać oznaczenie podmiotu odpowiedzialnego.

1) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 23.03.2021 r., XXII GWwp 59/19 (nieprawomocny).

Hasła
Dobra wiara używacza uprzedniego a minimalny stopień różnic między wzorem wspólnotowym a przedmiotem używacza uprzedniego

Teza
Dobra wiara wyłączona jest wówczas, gdy przed rejestracją używacz uprzedni poznał wzór, co do którego później zgłoszono wniosek o rejestrację i na podstawie tego aktu poznawczego rozpoczął przygotowania do używania wzoru. Różnice między wzorem wspólnotowym powoda a szafkami pozwanego (…) są minimalne do tego stopnia, że w ocenie Sądu można mówić o niewolniczym naśladownictwie, które w żaden sposób nie mogło być kwestią przypadku. Kwestia niewolniczego naśladownictwa to zagadnienie zwalczania nieuczciwej konkurencji – ale w tym wypadku ma znaczenie dla oceny dobrej lub złej wiary używacza uprzedniego.

2) Postanowienie Sadu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 26.02.2021 r., XXII GWo 18/21 (prawomocne).

Hasła
Wzór wspólnotowy a funkcje techniczne. Wpływ funkcji technicznych wzoru na zakres ochrony.

Teza
Ocena, czy dana cecha postaci produktu uwarunkowana jest wyłącznie jego funkcjami technicznymi, jest istotna z punktu widzenia zarówno procesu rejestracji wzoru wspólnotowego – na co wskazuje samo umiejscowienie przepisu art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 w tytule II sekcji I rozporządzenia pt. „Wymagania dotyczące ochrony” – jak i zakresu ochrony gwarantowanej przez prawo wyłączne do zarejestrowanego wzoru. Oznacza to, że zarejestrowany wzór wspólnotowy może zostać skutecznie unieważniony, jeśli zostanie wykazane, że wszystkie cechy postaciowe produktu objętego ochroną są podyktowane wyłącznie funkcjami technicznymi. Ponadto, wykazanie w zarejestrowanym wzorze cech determinowanych wyłącznie aspektem funkcjonalnym (technicznym) zawęża zakres jego ochrony prawnej, co ma znaczenie dla dochodzenia roszczeń z tytułu naruszenia prawa z rejestracji. Rozstrzygając o naruszeniu Sąd związany jest, co do zasady, domniemaniem ważności zarejestrowanych wzorów wspólnotowych, którego podstawę stanowi art. 85 rozporządzenia nr 6/2002. Art. 90 ust. 2 rozporządzenia 6/2002 pozwala jednak, aby w postępowaniu dotyczącym środków tymczasowych (w tym zabezpieczających) Sąd rozważył zarzut nieważności wzoru wspólnotowego podniesiony w inny sposób, niż w drodze powództwa wzajemnego. W ocenie Sądu brzmienie wskazanego przepisu nie wyklucza, aby Sąd z urzędu powziął wątpliwość co do ważności wzoru wspólnotowego – jeżeli jedyna cecha identyfikująca wzór służy, w świetle materiału dowodowego załączonego do wniosku o zabezpieczenie, realizacji funkcji technicznej produktu wytworzonego według wzoru.

1) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 11.05.2021 r., XXII GW 332/20 (nieprawomocny).

Hasła
Tajemnica przedsiębiorstwa (art. 10 ust. 1 u.z.n.k.). Zastrzeżenie kary umownej przy wykorzystaniu nieprecyzyjnych mierników ustalania jej wysokości.

Teza
1. Sprawa o zapłatę kary umownej z powodu naruszenia tajemnicy przedsiębiorstwa pozostaje w zakresie kognicji sądu rozpoznającego sprawy w odrębnym postępowaniu w sprawach własności intelektualnej.
2. Zbyt dużo poziom niejasności mierników ustalania kary umownej i ich wyboru prowadzi do nieważności zastrzeżenia kary w tym zakresie (art. 483 § 1 k.c. w związku z art. 58 § 3 k.c.).

2) Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 5.05.2021 r., XXII GWo 48/21 (prawomocne).

Hasła
Nakłanianie do niewykonania umowy (art. 12 ust. 2 u.z.n.k.). Zakaz wyłączenia uprawnienia do rozporządzania prawem własności nieruchomości (art. 57 k.c.).

Teza
1. Nie sposób uznać za nieuczciwe działania w postaci skorzystania z prawa do rozporządzenia nieruchomością, nawet jeśli działania takie uniemożliwią osobie trzeciej wykonanie jej obowiązków umownych. Przepisy ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (zarówno art. 12 jak i art. 3) nie uchylają bowiem bezwzględnie obowiązującego art. 57 § 1 k.c.
2. Ze względu na ochronny charakter art. 57 k.c. względem właściciela (będącego jednocześnie dłużnikiem) i uznanie, że wszelkie ograniczenia zbywalności są wyjątkiem (a nie zasadą), których nie możemy domniemywać ani rozszerzająco ich wykładać, nie można przypisywać zdaniu „X (…) niniejszym nieodwołalnie przyjmuje i potwierdza swoje zobowiązania wynikające z umowy” – zobowiązania niedokonywania określonych rozporządzeń prawem (art. 57 § 2 k.c.).

3) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 29.04.2021 r., XXII GW 139/20 (nieprawomocny).

Hasła
Opłata marketingowa związana z promocją a opłata za przyjęcie towaru do sprzedaży (art. 15 ust. 1 pkt 4 u.z.n.k.

Teza
Cechy współpracy stron (przymusowy charakter usługi zarządzania budżetem marketingowym, wzrost wynagrodzenia pozwanego określany jednostronnie, nieekwiwalentność świadczeń stron, blankietowy charakter umowy w zakresie określającym świadczenia pozwanego) – sytuują wynagrodzenie pobrane przez pozwanego od powoda z tytułu zarządzania budżetem marketingowym jako opłatę, o której stanowi art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy z 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.

4) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 27.04.2021 r., XXII GW 238/20 (nieprawomocny).

Hasła
Import równoległy a nieuczciwa konkurencja (art. 3 ust. 1 u.z.n.k., art. 10 ust. 1 u.z.n.k.).

Teza
Działanie pozwanego w postaci importu równoległego, tj. wprowadzania do obrotu towarów pochodzących spoza Unii Europejskiej, nie stanowi czynu nieuczciwej konkurencji. Z istoty działań gospodarczych wynika dopuszczalność poszukiwania na świecie tych samych towarów w niższych cenach i oferowania ich na rynkach, na których osiągają wyższe ceny. Tego typu postępowanie staje się niedopuszczalne tylko wtedy jeśli dochodzi do naruszenia praw wyłącznych. Wyłączną podstawą prawną, która uprawnia do sprzeciwienia się sprowadzaniu przez konkurentów do Europy towarów spoza Unii Europejskiej jest art. 9 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz. U. UE. L. z 2017 r. Nr 154, str. 1). Wówczas bowiem nie znajduje zastosowania konstrukcja wyczerpania prawa. Przepisy u.z.n.k. nie kreują natomiast innego prawa wyłącznego, innego niż prawo wyłączne do znaku towarowego, które upoważniałoby do zakazania importu równoległego.

5) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 26.03.2021 r., XXII GW 356/20 (prawomocny).

Hasła
Rozpowszechnianie nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd wiadomości o innym przedsiębiorcy (art. 14 ust. 1 u.z.n.k.).

Teza
1. Jeżeli wezwanie przedprocesowe (list ostrzegawczy) zawiera w swojej części informacyjnej informacje prawdziwe, spełnia kryteria rzeczowości (zawiera uzasadnienie przedstawionych w nim ocen prawnych) i kierowany jest do uzasadnionego kręgu adresatów – jego wystosowanie nie jest (…) czynem nieuczciwej konkurencji.
2. O ile orzecznictwo dopuszcza objęcie pojęciem „rozpowszechnienia” skierowania informacji do zamkniętej grupy osób, to wydaje się sprzeczne z literalnym brzmieniem przepisu – skierowanie jej wyłącznie do jednej osoby. Nadto, żadna ze stron w toku procesu nie powoływała się na to, że specyfika rynku, na którym działają strony jest tego rodzaju, iż skierowanie pisma do indywidualnie oznaczonego, jednego adresata wypełnia pojęcie „rozpowszechnienia” stanowiące element hipotezy normy prawnej zawartej w art. 14 u.z.n.k.
3. Skoro czyn nieuczciwej konkurencji polegający na „oczernianiu” innego przedsiębiorcy został stypizowany w art. 14 u.z.n.k., to art. 3 nie może prowadzić do modyfikacji znamion odpowiedzialności określonych w art. 14 u.z.n.k. W konsekwencji, „oczernianie” („pomawianie”) jako czyn nieuczciwej konkurencji, to przekazywanie informacji nieprawdziwych.

1) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 21 stycznia 2021 roku, XXII GWwp 12/18 (nieprawomocny).

Hasła
Rodzaje zastrzeżeń patentowych. Zakres ochrony.

Teza:
Dla oceny zakresu ochrony patentowej (zakresu wyłączności uprawnionego z patentu) podstawowe znaczenie ma zastrzeżenie niezależne. Uprawnionemu z patentu przysługuje wyłączność w odniesieniu do wytworów, które inkorporują wszystkie cechy wynalazku ujęte w zastrzeżeniu niezależnym. Ponieważ zastrzeżenia zależne stanowią różne warianty wynalazku – więc brak w wytworze cechy ujętej w zastrzeżeniu zależnym nie oznacza per se, że jego wytwarzanie, czy wprowadzanie do obrotu nie narusza patentu. Jednocześnie, omawiana relacja zastrzeżenia niezależnego oraz zastrzeżenia zależnego powodują, że nie można w ten sposób interpretować zastrzeżenia niezależnego, aby do jego treści inkorporować cechę wynikającą z zastrzeżenia zależnego. Oznaczałoby to bowiem niezasadne zawężenie zakresu ochrony patentowej, powodujące, że dla przyjęcia, iż wytwór narusza wyłączność uprawnionego z patentu nie byłoby wystarczające, że wytwór inkorporuje wszystkie cechy zastrzeżenia niezależnego – ale dodatkowo musiałby inkorporować cechę wyrażoną w zastrzeżeniu zależnym. Zatem, chroniony byłby tylko wariant wynalazku podstawowego obejmujący dodatkową cechę zastrzeżenia zależnego.

1) Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 25.05.2021 r., XXII GWo 68/20 (nieprawomocne).

Hasła
Aktualność groźby naruszenia, tolerowanie korzystania ze znaków towarowych a czas potrzebny na wycofanie towarów w razie cofnięcia zgody.

Teza
1. Uprawniony zobowiązany był więc do uprawdopodobnienia aktualności naruszenia lub co najmniej istnienia realnej groźby naruszenia w przyszłości jego praw wyłącznych, stosownie do sformułowanych roszczeń.
2. Przy ocenie tej ma znaczenie również to, że w sytuacji, w której Uprawniony zezwalał na wykorzystywanie oznaczeń i je tolerował, to w razie zmiany decyzji nie można abstrahować przy ocenie podstaw zabezpieczenia od czasu potrzebnego na odejście od spornych oznaczeń. Nie chodzi tutaj o przesłankę winy lecz bardziej o zasadę ponoszenia konsekwencji swojego zachowania. Skoro dany podmiot toleruje wykorzystywanie określonych oznaczeń to później musi tolerować przeprowadzenie procesu odejścia od tychże oznaczeń.