1) Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 3.02.2021 r., XXII GWzt 63/19.
Czy artykuł 36 zdanie 2 TFUE w związku z artykułem 15 ustęp 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady UE nr 2017/1001 z 14 czerwca 2017 roku w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej, a także w związku z artykułem 19 ustęp 1 zdanie 2 Traktatu o Unii Europejskiej rozumieć należy w ten sposób, że sprzeciwiają się one praktyce sądów krajowych państw członkowskich, polegającej na tym, że sądy:
- uwzględniając żądania uprawnionego ze znaku towarowego o zakazanie przywozu, wprowadzania do obrotu, oferowania, importowania, reklamowania towarów oznaczonych unijnym znakiem towarowym, nakazanie wycofania z obrotu lub nakazanie zniszczenia takich towarów, 
- orzekając w postępowaniu zabezpieczającym o zajęciu towarów oznaczonych unijnym znakiem towarowym;
odwołują się w treści orzeczeń do „przedmiotów, które nie zostały wprowadzone do obrotu na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego przez uprawnionego ze znaku towarowego lub za jego zgodą” – w następstwie czego ustalenie, których przedmiotów oznaczonych znakiem unijnym dotyczą orzeczone nakazy i zakazy (tj. ustalenie, które przedmioty nie zostały wprowadzone do obrotu na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego przez uprawnionego ze znaku towarowego lub za jego zgodą) jest, wobec ogólnego sformułowania treści orzeczenia, pozostawione organowi egzekucyjnemu, organ ten – dokonując wskazanych ustaleń - opiera się na oświadczeniach uprawnionego ze znaku towarowego lub dostarczonych przez uprawnionego narzędziach (w tym narzędziach informatycznych i bazach danych), a dopuszczalność kwestionowania powyższych ustaleń organu egzekucyjnego przed sądem w postępowaniu rozpoznawczym jest wyłączona lub ograniczona przez charakter środków prawnych przysługujących pozwanemu w postępowaniu zabezpieczającym oraz egzekucyjnym?



1) Postanowienie Sadu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 26.02.2021 r., XXII GWzt 65/19 (nieprawomocne).

Hasła
Zobowiązanie do udzielenia informacji z art. 2861 ust. 1 p.w.p. Zakres podmiotowy obowiązku. Bezpośredni naruszyciel a osoba trzecia.
 
Teza
Niezależnie od tego czy mamy do czynienia z art. 2861 p.w.p., czy z nowymi postępowaniami wszczynanymi od 1 lipca 2020 r. – na wykładnię przepisów powinna wpływać harmonizująco treść dyrektywy 2004/48/WE. Oznacza to, że właśnie w kontekście art. 8 dyrektywy 2004/48/WE zwrot „naruszyciel” powinien mieć szerokie znaczenie i obejmować zarówno osobę trzecią jak i bezpośredniego naruszyciela.
 
3) Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 27.08.2020 r., XXII GWo 40/20 (prawomocne).

Hasła
Zobowiązanie do udzielenia informacji z art. 2861 ust. 1 p.w.p. Jednorazowość naruszenia.
 
Teza
Przepis art. 286² ust. 1 Prawa własności przemysłowej nie wymaga wykazania naruszenia przez określony, dłuższy czas. Sprawca naruszenia prawa wyłącznego powinien liczyć się z tym, że nawet jednorazowy fakt naruszenia może stanowić podstawę dla uzasadnionego wniosku podmiotu praw wyłącznych o zobowiązanie do udzielenia informacji.




1) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 29.04.2021 r., XXII GW 1/21 (prawomocny).
Hasła
Udzielenie informacji o wysokości opłat na podstawie art. 20 ustawy z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych.
Teza
W przypadku, gdy ustawodawstwo krajowe zezwala na korzystanie z utworu na polu eksploatacji zwielokrotnianie (przy czym zwielokrotnianie dokonywane jest na papierze) lub zezwala na zwielokrotnianie na dowolnym nośniku przez osobę fizyczną dla jej użytku osobistego – dyrektywa wymaga, aby podmiotom praw autorskich została zapewniona tzw. godziwa rekompensata. Wskazać przy tym należy, że obie kategorie wyjątków dopuszczających zwielokrotnianie wskazane w art. 5 ust. 2 pod lit. a) i b) dyrektywy 2001/29 mają charakter rozłączny (…). Fakt dokonywania sprzedaży urządzeń reprograficznych na rzecz osób prawnych nie oznacza, że urządzenia te nie będą wykorzystywane w celach zwielokrotniania utworów w ramach wyjątków ustawowych określonych w art. 27 ust. 1, art. 28 ust. 1, czy art. 31 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (a zatem objętych art. 5 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2001/29). 
2) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 29.04.2021 r., XXII GW 120/21 (nieprawomocny).
Hasła
Odstąpienie od umowy na podstawie art. 55 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych z powodu wady prawnej utworu zbiorowego. Zasada nemo plus iuris in allium transferre potest, quam ipse habet.
 
Teza
1. Wada serwisu internetowego jako utworu zbiorowego polega na obecności w serwisie utworów, do korzystania z których powódka nie ma uprawnień (czy to wynikających z umów licencyjnych, czy z umów o przeniesienie autorskich praw majątkowych). Oznacza to także, że  - wbrew treści zawartej między stronami umowy – powódka nie mogła przenieść na pozwanego autorskich praw majątkowych do wszystkich elementów serwisu. Należy wskazać, że na gruncie prawa autorskiego oraz praw pokrewnych zasada nemo plus iuris in allium transferre potest, quam ipse habet nie doznaje żadnych wyjątków.
2. Uprawnienie do odstąpienia od umowy nie zależy także od tego, czy nabywca utworu zbadał utwór. Wada prawna utworu nie należy bowiem do wad, których obecność można wykryć przez „badanie”  - rozumiane jako zapoznanie się z utworem lub jego fizycznym nośnikiem.
 
 
3) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 28.01.2021 r., XXII GW 10/20 (nieprawomocny).
Hasła
Wykładnia umowy licencyjnej uprawniającej do korzystania z majątkowych praw autorskich przysługujących producentom utworów audiowizualnych i ich twórcom na polu eksploatacji reemisja.
 
Teza
1. W świetle reguł interpretacyjnych dotyczących obiektywizacji zasad wykładni oświadczeń woli oraz wykładni umów, nieujawniona przez pozwanego wobec powoda zmiana sposobu wykonywania umowy (poprzez rozpoczęcie pomniejszania podstawy obliczenia wynagrodzenia o wpływy z nadawania programu TV XXXX), dokonana po 4 latach obowiązywania umowy, niedostrzegalna dla osób trzecich (np. abonentów pozwanej spółki) – nie może prowadzić do wniosku, że strony, zawierając umowy licencyjną z 2009 r. rozumiały ją w taki sposób, w jaki od 2013 r. wykonuje ją pozwana spółka (…). Wykonywanie umowy przez pierwsze 4 lata jej obowiązywania wskazuje na intencję takiego rozumienia jej postanowień, zgodnie z którym podstawę obliczenia wynagrodzenia stanowi uiszczona opłata abonamentowa za pakiet programów. Dodać należy, że taka wykładnia umowy licencyjnej nie jest sprzeczna z jej literalnym brzmieniem, przy przyjęciu, że strony traktują program lokalny jako dodatkowy.
2. Aby można było kwalifikować oznaczone kwoty jako wpływy z tytułu świadczenia oznaczonej usługi – odbiorcy usługi muszą mieć świadomość spełniania na rzecz świadczącego usługę świadczenia pieniężnego właśnie za tę usługę. Innymi słowy, aby pozwana mogła zasadnie sformułować twierdzenie, że np. w przypadku abonamentu pośredniego w wysokości 25 złotych – osiąga wpływ z tytułu emisji programu lokalnego w kwocie 11 złotych oraz wpływ z tytułu reemisji pozostałych programów w kwocie 14 złotych – abonent musiałby mieć świadomość uiszczania takich opłat za wskazane usługi.
 
4) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 19.01.2021 r., XXII GW 268/20 (nieprawomocny).
Hasła
Organizacja Zbiorowego Zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi. Opłaty za publiczne odtwarzanie. Covid-19.
 
Teza
1. Zarówno z art.. 86 ust. 3 u.p.a.i.p.p jak i z umowy (…) wynika, że obowiązek spełnienia świadczenia – zapłaty wynagrodzenia – powstaje w związku z publicznym odtwarzaniem a nie możliwością publicznego odtwarzania. Jeżeli pozwana, z uwagi na fakt notoryjny jakim jest panująca pandemia uniemożliwiająca prowadzenie działalności gospodarczej, nie prowadziła publicznego odtwarzania, to brak jest podstaw do naliczania jej wynagrodzenia za ten okres.
2. Przyjęta przez Sąd interpretacja obowiązku zapłaty wynagrodzenia (…) nie pozostaje w sprzeczności z konstrukcją ustawowego „rabatu” covidowego - art. 15 l ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2020 poz. 1842). Zwolnienie to jest dalej idące niż wynikające z zawartej miedzy stronami umowy albowiem znajduje zastosowanie również do restauratorów, przedsiębiorców itp. którzy w danym miesiącu nie zaprzestali działalności i publicznie odtwarzali artystyczne wykonania.
 
 
5) Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XXII Wydział Własności Intelektualnej z 16.12.2020 r., XXII GW 149/20 (nieprawomocny).
Hasła
Obowiązek must offer/must carry (nieodpłatnego oraz bezwarunkowego oferowania przez nadawców programów operatorom – w celu ich rozprowadzania). Charakter prawny zgody na rozprowadzanie programu i jej zakres w odniesieniu do pół eksploatacji.
 
Teza
1. Zgodę, o której stanowi art. 43 ust. 2 ustawy z 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i  telewizji, należy traktować jako czynność jednostronną, na podstawie której nadawca uzyskuje uprawnienie do korzystania z prawa pokrewnego do nadania – przysługującego nadawcy, na polu eksploatacji reemitowanie.
2. Brak jest podstaw, aby przyjąć, że zgoda, o której stanowi art. 43 ust. 2 ustawy o radiofonii i telewizji stanowi podstawę do korzystania przez operatora także z innych praw wyłącznych, niż prawo pokrewne do nadania – bez względu na to, czy nadawca pozostaje podmiotem takich praw w zakresie, który umożliwiłby mu udzielenie na rzecz operatora uprawnienia do korzystania z tych praw. Nawet, jeżeli nadawca (pozwany) pozostawałby, na podstawie zawartych umów licencyjnych uprawniony do udzielenia dalszej licencji na polu eksploatacji reemitowanie do innych, niż nadanie programu, przedmiotów ochrony (np. artystycznych wykonań, fonogramów, czy wideogramów) – to nie sposób uznać, że zgoda, o której stanowi art. 43 ust. 2 ustawy o radiofonii i telewizji implicite upoważnia operatora do korzystanie z nich na polu eksploatacji reemitowanie.
3. Uwzględnienie powództwa i zobowiązanie pozwanego do wyrażenia powodowi zgody, o której stanowi art. 43 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, oznacza dla powoda konieczność nabycia przez niego uprawnień do korzystania z utworów jako przedmiotów praw autorskich oraz z przedmiotów praw pokrewnych innych, niż nadanie (artystycznych wykonań, fonogramów, wideogramów) wchodzących w skład programu pozwanego nadawcy.
Zaktualizował: Michał Gajewski
Data aktualizacji: 29.06.2021 14:50